Zasiedzenie nieruchomości – kiedy jest możliwe i na czym polega?

Nieruchomość można nabyć zgodnie z umową kupna-sprzedaży oraz poprzez przekazanie darowizny. Trzecim sposobem wejścia w posiadanie mieszkania czy posesji jest zasiedzenie. Jakie kryteria muszą być zrealizowane, aby nabyć prawa do majątku nieruchomego? Czym jest dobra i zła wiara?

Czy sprawa w sądzie jest konieczna?

Zgodnie z przepisami prawa do przejęcia majątku przez zasiedzenie nie jest konieczne orzeczenie sądu, jednak aby móc rozporządzać nieruchomością (m.in. sprzedać ją, wynająć, uzyskać pozwolenie na budowę) potrzebny jest tytuł prawny potwierdzający własność. Warto skorzystać z usług kancelarii prawniczej specjalizującej się w podobnych sprawach. Nie każdy adwokat zasiedzenie potraktuje w ten sam sposób. Adwokaci Jurczewski Kępka-Mariański i Wspólnicy przeprowadzili na terenie całej Polski wiele spraw dotyczących zarówno kwestii zasiedzenia danego majątku nieruchomego, jak również zabezpieczenia własności przed przejęciem.

Pierwszy warunek zasiedzenia

Jeden z dwóch warunków zasiedzenia to posiadanie samoistne nieruchomości przez pewien czas rozumiane jako faktyczne władanie majątkiem ruchomym nawet bez prawnego tytułu własności. Przykładowo posiadaczem samoistnym jest osoba, która nabyła daną nieruchomość na podstawie umowy kupna-sprzedaży, lecz nie posiada potwierdzającego zakup aktu notarialnego. Za samoistne posiadanie uważa się faktyczne władanie nad nieruchomością, czyli pobieranie z niej pożytków oraz ponoszenie związanych z nią obciążeń. Zasiedzenie jest bezpodstawne w przypadku posiadacza zależnego, którego przykładem może być najemca mieszkania, który po wygaśnięciu umowy najmu nie zwrócił lokum i nadal je zajmuje. Więcej znajdziesz tutaj.

Drugi warunek zasiedzenia

Drugim obowiązkowym warunkiem zasiedzenia jest czas, jaki musi upłynąć, aby posiadacz nabył prawo do nieruchomości. Zgodnie z Kodeksem Cywilnym osoba niebędąca właścicielem nabywa własność po 20 latach nieprzerwanego posiadania w wypadku dobrej wiary oraz po 30 latach w wypadku złej wiary.

O dobrej wierze można mówić kiedy:

• posiadacz był przeświadczony o istnieniu swojego prawa do nieruchomości,
• powyższe przekonanie było błędne,
• posiadacz ma możliwość usprawiedliwienia błędu w danych okolicznościach.

Zła wiara istnieje wówczas, gdy osoba przejęła majątek, mając świadomość, że nieruchomość nie należy do niego.

Przedmiotem zasiedzenia jest najczęściej nieruchomość (lokalowa, gruntowa, budynkowa). Zdarza się jednak, że celem postępowania sądowego o zasiedzenie jest uzyskanie potwierdzenia prawa do ruchomości, co umożliwia Kodeks Cywilny. Wówczas posiadacz musi być w posiadaniu rzeczy nieprzerwanie przez okres 3 lat. Co istotne, przepis nie ma zastosowania do przedmiotów wpisanych do krajowego rejestru dóbr utraconych.

Materiał partnera.